BERKAY BEYAZ Yazıları - FikirEdebiyat Dergisi
Havanın sessizliğinde yankılanan tek şey içimdeki telaştı. Korku, isyan, çaresizlik... Aklımın her kıvrımında puslu bir uğultu gibi dolaşıyordu. Ellerimi gökyüzüne kaldırdım. Dudaklarım kıpırdadı, içimden bir ses Tanrı'ya seslendi. Ama sanki Tanrı, bizi unutuvermişti; sadece beni değil, hepimizi...
Ve enkazın altında, var olmakla yok olmak arasında asılı kalır ruhun. Bir boşlukta sallanır gibi...