Çocukken yaş günümü bekledim,
Bir pastanın mumu her şeyi değiştirecekmiş gibi.
Sonra yazı bekledim,
Güneş ve deniz her şeyi iyileştirecekmiş gibi.
Yirmilerimde birini bekledim,
Sevgisi beni alıp uzaklara götürecekmiş gibi.
Ve tüm dertlerimi çözecekmiş gibi.
Hayat işte o zaman duracakmış gibi.
Sonra hep bir şey bekledim,
Bazen korkarak, bazen umuda sarılarak
Bir haber, bir sabah, bir bahar,
Belki de hiçbir zaman gelmeyecek bir huzur.
Oysa şimdi anlıyorum;
Beklemek yerine kavuşmak için yürüseydim eğer,
değişen sadece mevsimler olmazdı.
Belki beklemek,
hiç başlamamış yolların en sessiz bahanesiydi.
Belki de ben,
beklerken yaşamayı unutmuştum.
DEMET BAYAR
Bu içeriğe zaten oy verdiniz.